Όντες θα ’ρθούμε στη ζωή, την πόρτα σαν διαβούμε
η Μοίρα μας για όλους μας το “ζύγι” ξέρει πού ’ναι.
Μια ζυγαριά αλάθητη για όλους μας κρατάει
κι ώστε να βγούμε στη ζωή αγόγγυστα βαστάει.
Στον έναν δίσκο τις χαρές τις βάζει με το δράμι
και στ’ άλλο τόνους τους καημούς και τα φαρμάκια βάνει.
Αν πάρεις μια μικρή χαρά πρέπει να την πληρώσεις
και ποταμούς ’πό δάκρυα στη μοίρα σου να δώσεις.
“Ετόλμησες και γέλασες; Τώρα να δεις τι σου ’χω.
Μοιάζει η χαρά επάνω σου σαν το κλεμμένο ρούχο!”
σου λέει κι ετοιμάζει σου το τσίτινο σακούλι
να το φορείς κατάσαρκα μες στη ζωή σου ούλη.
“Γιάντα βρε μοίρα μου εσύ δεν τα μοιράζεις δίκια
και άλλοι τρώνε αστακό και άλλοι τα ραδίκια;”
ρωτάς την, μα απάντηση θα πάρεις όντες πρέπει
όντες η μοίρα σου η κακή θα σου το επιτρέπει.
Γυρνάς κοιτάς ολόγυρα κι η ζυγαριά ’πογέρνει
κι αναρωτάς την πάρτη σου το πώς τα καταφέρνει.
Πώς καταφέρνει να περνά τις Συμπληγάδες πέτρες
και μια ζωή να καρτερά Αλκυονίδες μέρες.
Την πίστη και τη δύναμη τη δίνει η φαμελιά σου
που πάντοτε θα βρίσκεται και θ’ αγρυπνά σιμά σου.
Θα δίνει αέρα στα πανιά του λογισμού, του νου σου
να πλέει μεσοπέλαγα στα βάθη του μυαλού σου.
Κι αν κάποτε ξεπεραστούν τα χίλια μύρια εμπόδια
θα ’ναι καιρός που θα περνάς του Άδη τα διόδια.
Εκεί δεν έχει ζυγαριές, δράμια, τόνους και ζύγι
εκεί θα χαίρονται καλά, μα θα ’ναι μόνο λίγοι.
Αυτοί που μάθαν στη ζωή συγχώρεση να δίνουν
και φρόντιζαν στα νιάτα μας τόπο σωστό ν’ αφήνουν.
Τώρα κι εγώ με τη σειρά όλα θα τα ζυγίσω
και μια ευχή στο μπόι μου σε όλους σας θ’ αφήσω.
Να ’χει για σας η ζυγαριά χαρές, υγειά κι αγάπη
και να μη νιώσετε ποτέ της μοναξιάς τ’ αγκάθι…

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη