(Άναρθρες Κραυγές Στο Μετέωρο Βήμα Μιας Ακροστιχίδας)

Ηθελα, Θεέ μου, να σου πω το τι με βασανίζει…

Ποια σκέψη έρχεται στο νου, η μέρα σαν πορίζει!
Ρωτώ τ’ αστέρια που ’φυγαν, τον ήλιο που προβάλλει,
Ως πού θα φτάσει τ’ όνειρο προτού χαθεί και πάλι;
Τι τάχα έκανα σωστά, ποιο λάθος πήρα δρόμο
Ηθελα και να κάτεχα, πόσο θα στείλεις πόνο;

Σε μια πατρίδα ιερή, πόσα καρφιά θα φτιάξουν
Και πού θα βρούνε δικαστή να την καταδικάσουν;
Ενα σταυρό τής βάλανε στην πλάτη της! Τι κρίμα!
Ψυχορραγεί και δεν μπορεί να πάρει ούτε βήμα.
Η πρώτη σκέψη το πρωί πριν καν τα μάτια ανοίξω

Τη δόλια την πατρίδα μου, πες μου, πώς να βοηθήσω;
Ο,τι κι αν κάνω χάνεται, άμμος κυλάει στο χώμα

Πέτρα τής βάλανε βαριά, μ’ αυτή ανασαίνει ακόμα!
Ριμάξανε οι τόποι της, φεύγουνε τα παιδιά της
Ως και οι άσπροι γλάροι της πετάξαν μακριά της!
Ισως να φταίω η τρελή, γιατί πιστεύω ακόμα

Η λευτεριά και η αντρειά πως κατοικούν στο δώμα!

Την πίστη αυτή την έχω εγώ κι άλλοι μυριάδες νέοι
Εχοντας στην πλατούλα τους ασήκωτα τα χρέη!
Λιγιαίνουν οι ελπίδες μου, καθώς λιγιαίνει η μέρα, και
Εχω την προαίσθηση, δεν πάει πάρα πέρα!
Υψιστε, που ’σαι δίκαιος, μη μας καταδικάσεις
Τα νιάτα που αξίζουνε, μ’ αγάπη ν’ αγκαλιάσεις!
Αν φύγανε για μένανε οι χρόνοι και διαβήκαν
Ισως οι μέρες που ’ρχονται να μη χαθούν στην πίκρα!
Απόγευμα και χάθηκε το φως στον ουρανό μου

Το σκότος πολυπύκνωσε κι έπνιξε τ’ όνειρό μου!
Ο χρόνος λέν’ πως είν’ γιατρός. Μα εδώ πληγές ανοίγει

Βαριά η πέτρα, ασήκωτη, στο τέλμα αυτό μας πνίγει!
Ρομφαία μοιάζει δίκοπη. Το αίμα μας κοχλάζει.
Αυτό το βράδυ η σκέψη μου σ’ αδιέξοδο με βγάζει.
Δε βλέπω φως. Στο πουθενά χάνονται οι θυσίες
Υστατο “χαίρε” στείλανε το Δίκιο κι οι Αξίες…

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη