Μη φοβάσαι για το σκοινί
που βαστώ στο χέρι μου
Γνώστης του Γόρδιου δεσμού
μπορεί να το ξεδέσει
Κόσμημα το ’χω του λαιμού
και τάχα ταίρι μου
να με κρατά κάτω στη γη
σε όρθια θέση

Και για το όπλο που κρατάω
έννοια μην έχεις
άσφαιρα μόνο του φορώ
για προστασία
Μα για καλό και για κακό
κρυφά μην έρθεις
Το μύλο θα στριφογυρνάω
με μια υποψία

Μη σκιάζεσαι μήτε
για το δηλητήριο
η γεύση του απαίσια
βραδύ και λίγο
Γιατροσόφια καίρια
κι αυτά μαρτύριο
Με μαύρα μη βγείτε
αργώ να φύγω

Και τα μαχαίρια στο συρτάρι
παράτησέ τα
μονάχα οι θαρραλέοι
τα προτιμούν
Τα παλιά μου χρέη
χρωμάτισέ τα
μπας και μου δώσουν χάρη
και μου σβηστούν

Αλλά τους ουρανούς
να τους προσέχεις
Απότομα θ’ ανοίξουν
να υποδεχτούν
Και κεραυνούς θα ρίξουν
πρόσκλησης θέλξις
μ’ αρχάγγελους μελαχρινούς
να μ’ οδηγούν

–

γράφει η Δώρα Βαξεβανοπούλου