
Μίνως – Αθανάσιος Καρυωτάκης
& Δήμητρα Φουρκαλίδου
τοβιβλίο.net υποδέχεται το Μίνωα – Αθανάσιο Καρυωτάκης & τη Δήμητρα Φουρκαλίδου και την ιστορία τους
“Οι Δύο όψεις του νομίσματος”
η οποία δημιουργήθηκε για τις Ιστορίες με δύο όψεις.
Μίνως – Αθανάσιος Καρυωτάκης
& Δήμητρα Φουρκαλίδου
τοβιβλίο.net υποδέχεται το Μίνωα – Αθανάσιο Καρυωτάκης & τη Δήμητρα Φουρκαλίδου και την ιστορία τους
“Οι Δύο όψεις του νομίσματος”
η οποία δημιουργήθηκε για τις Ιστορίες με δύο όψεις.
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/j9TcrEXATycΚαθημερινή Πρώτο Θέμα https://youtu.be/GNNNAPncEdM Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη...
Των θαλασσών τα λόγια τα ’μαθα μικρή,στα χείλη του παππού μου, στου κύματος τη βρύση.Καπετάνιος ήτανε, με βλέμμα ακριβό,κι ο άνεμος τον χαιρετούσε σαν να 'ταν αδελφός. Τα καλοκαίρια, στην όμορφη ΑμμουλιανήΙστορίες έλεγε για να αποκοιμηθούμεΙστορίες που του είχε πει η...
- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...
Διαβάστε κι αυτά
- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν όνειρα και φθινοπωρινές μπαλάντες και κάστρα στην άμμο. Και υπήρχε κι ένα αγόρι, του οποίου το όνομα ποτέ δεν συγκρατεί η μνήμη μου, που μπορούσε να εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω προς όφελός του. Αιχμαλώτιζε τα όνειρα μέσα στις μικρές...
Χορεύανε στη βροχή, το θυμάμαι.Σαν να ’χα γράψει εγώ τη σκηνή.Κι όπως μιλούσαν, ένιωθαν πως μεθάνε.Μα δεν είχανε πιει στάλα κρασί. Κι όπως τ ’αστέρια ψιθύριζαν ευχές,τα μάτια έκλεισε, έλεγε προσευχές.Κάτι γι’ αγγέλους κι όνειρα απατηλά.Κάτι γι’ αντίο και μεθυσμένα...
Δυο παράλληλοι κόσμοι, με κανένα κοινό σημείο επαφής εκτός ίσως από μια τυχαία συνάντηση…όπως αυτή στη διάβαση των φαναριών που περιγράφουν οι συγγραφείς. Δυο άνθρωποι, απορροφημένοι ο καθένας στις σκέψεις του και στον κόσμο του, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον – κι εκεί αρχίζει και τελειώνει η γνωριμία τους.
Από την νουβέλα κρατώ σαν πολύ δυνατό στοιχείο την εσωτερική “συνομιλία” του Θάνου, την αγωνία του για το αύριο, το αδιέξοδο, την απόγνωσή του μπροστά στον τοίχο που έχει ορθωθεί μπροστά του. Η Ειρήνη είναι μια ακόμη από τις ανόητες, ρηχές και ανάξιες λόγου και αναφοράς υπάρξεις/κοριτσάκια του πλούσιου μπαμπά – τραγική ωστόσο μέσα στην ανία και την ελαφρότητά της.