Την πρώτη της ζωής μου συλλαβή
καθώς θυμάμαι
το χρόνο που προσπέρασε
και τ’ όνειρο μου ξέχασε
κρυώνω απόψε
μες την άδεια μου ψυχή
πόσο φοβάμαι.
Ένα άστρο παίρνω
απ’ τη δύση που σωπαίνει
στο πλάι σου…
γέρνω και γερνώ
είμαι απ’ όλους κι’ όλα ξένη.
Αύριο, θα είναι κοντινός ο ουρανός
Αύριο,
δεν θα ‘μαι πια αγάπη κανενός.
Στην πόλη αυτή
χτες μόλις έκλεισαν οι τελευταίοι δρόμοι
μες τη βροχή. Πες μου γιατί.
Σιωπή, Αγάπης σύνορο
το σώμα καίει ανήμπορο
φεύγουν φεγγάρια…
Του Έρωτα μου ταχυδρόμοι
γι’ άλλη εποχή.
Απ’ την αρχή… πες μου γιατί….
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Πόσο όμορφα ξεδιπλώνονται τόσο έντονα συναισθήματα μέσα από τη γραφή σας!!Να είστε καλά!!
Τα χρόνια πέρασαν μα δεν ακύρωσαν όσα κράτησα στο μυρογυάλι της καρδιάς μου ακριβό φυλακτό. Συνηθίζω να σκαλίζω με προσήλωση, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης και με γοητεύει,
γιατί μου ανοίγει δρόμους μαγικούς πίσω και μπρος απ’ τον καιρό και ευτυχώς ακόμη αισθάνομαι… Ειλικρινά ευχαριστώ.
Διαβάζοντας και συλλαβίζοντας απ’την αρχή….κάθε αρχή…. κρατώντας όμως τα τετράδια με εκείνα τα γράμματά-ακροβάτες στις γραμμές τους…με τις παυλίτσες να χωρίζουν τις συλλαβές της ευτυχίας της αγάπης της λύπης…Κειμήλια ιερά στο χρόνο που περνά τα φυλάμε στη βιβλιοθήκη της καρδιάς και προχωράμε..
την καλησπέρα μου Κα Ζωή…
Ξέρω καλά, πως καμιά φορά η ψυχή βαραίνει και δυσκολεύεται να πετάξει, τότε που ο νους πλημμυρίζει από μνήμες, εικόνες, όνειρα, από στιγμές που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην καρδιά και μας επέτρεψαν να πορευτούμε με ίσια περπατησιά κόντρα στη λήθη και στην ευκολία, κόντρα στον καιρό, εν’ ονόματι πάντα της τιμής και της Αγάπης. Τότε η πέννα πληγώνει την ψυχή και γράφει, τότε που κατάσαρκα πια ντύνεται το αλάτι της γης, Μάχη… Ευχαριστώ μάτια μου.
Γέρνω και γερνω και το χρόνο ευγνωμονώ….
Μια αλλη προσέγγιση στο καταπληκτικό σου ποίημα