Πάλι δε μπορώ να κοιμηθώ,
όσο και να θέλω να το αποφύγω.
Τη σιωπή της νύχτας δε θα φοβηθώ,
και διάλογο με το τίποτα ανοίγω.
Μοιάζει σαν το σύμπαν να κοιμάται
κι έχει βάλει εμένα να φυλάω,
έμψυχα κι άψυχα που συναντάτε,
όλα όσα μισώ και όσα αγαπάω.
Στο δωμάτιο φαντάσματα χορεύουν
και το ένα μου λέει έλα κοντά,
να δεις πώς οι άνθρωποι γιατρεύουν
τα αβάσταχτα πάθη τους τα δυνατά.
Το άλλο μου λέει μην τολμήσεις,
ψέμα σου λέει και σε πλανά,
μην γυρνάς καν να του απαντήσεις,
μίλα στη νύχτα που κι αυτή αγρυπνά.
Μα σημασία εγώ καμία δε δίνω,
ξέρω πόσο άρρωστη έχω φαντασία,
κλείνω τα μάτια μου κι αμέσως σβήνω
της ατυχίας μου την πεμπτουσία.
Κι όταν βρεθώ στα μέρη των ονείρων,
είμαι μια άλλη, μα είμαι εγώ.
Θάλασσες βλέπω πλήρεις βοτρύων,
και απ’ του φόβου ξεφεύγω προσωρινά τον ζυγό.

-

γράφει η Δώρα Βαξεβανοπούλου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!