Για την Α.
Είμαι εκείνο το γράμμα που δε θα διαβάσεις εύκολα ούτε και θα κρατήσεις
Θα το τσαλακώσεις και θα το πετάξεις βιαστικά στο καλάθι με τα σκουπίδια
Με ταχυδρόμο από τον Άδη αφήνω στην πολυτελή σου θυρίδα ένα δάκρυ
Με γραμματόσημο και σφραγίδα και σε φάκελο χρυσό έγραψα τον παραλήπτη
Δε θέλω να το σκουπίσεις τούτο το δάκρυ δε θέλω να το λερώσεις με τα χέρια
που λέρωσαν πριν καιρό το κορμί μου που σπαρτάραγε μπροστά σου
Δε θέλω να σε ψυχοπλακώσω και ούτε περιμένω να μου βρεις τη γαλήνη
Καλύτερη γαλήνη από αυτή που βρήκα εδώ δεν υπάρχει στο λέω με σιγουριά
Το ξέρω, είναι ιεροσυλία να το λέω αλλά προτιμώ να τριγυρνώ εδώ
ανάμεσα σε αγγέλους παρά να λερώνω τα φτερά μου στον κόσμο τούτο
Κι ας κράτησε για λίγο το πέταγμά μου στον απάνθρωπο κόσμο
Σαν το μπαμ που κάνει ένα μπαλόνι λίγες μέρες μετά το φούσκωμά του
Σαν εκείνο το μπαλόνι που δεν κράτησα ποτέ μου που δε μου πήρε κανείς
Γιατί έτσι απλά το δικό μου πέταγμα ένας τυχαίος κυνηγός το σταμάτησε
Τυχαίος ναι. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Γέμισε βλέπεις ο κόσμος.
Από πολλούς τυχαίους που δε σταματάνε το θεριό αλλά το θρέφουν
Το θρέφουν με αθώους. Κι εκείνο γουργουρίζει λαίμαργα σαν ρουφά το αίμα
Και μεγαλώνει και πετά πάνω από τα σπίτια κι άλλων αθώων και ζητά και ζητά
αίμα από ανέγγιχτες ψυχές που ακόμα δεν συλλάβισαν τα γράμματα της ευτυχίας…
Ναι έτσι είναι. Και το ξέρεις. Μα κάνεις πως δε γνωρίζεις, πως δε βλέπεις.
Κι όσο δεν περνά έξω από το παράθυρό σου, όσο δεν παίζει στον κήπο σου
Όσο δεν απειλεί τις τριανταφυλλιές σου και την ησυχία σου δεν υπάρχει
Όχι διαλαλείς, δεν υπάρχει κανένα Τέρας. Μόνο ένα μαύρο σύννεφο λες.
Κοιτάζεις στον ουρανό και λες πως είναι μια μπόρα που θα περάσει
Και κλαίω από ψηλά που σε ακούω και εσύ γελάς με τη βροχή.
Και συνεχίζεις τη ζωή. Ποια ζωή; Εκείνη που εσύ ονομάζεις ζωή
Κι ας στέλνει ψυχές σαν κι εμάς εδώ κάτω να ξεπλένουμε τη δική σου ντροπή
Να λογοδοτούμε για σένα να πονάμε για σένα να μοιρολογούμε για σένα
εμείς που δε γευτήκαμε για πολύ το χάδι της μάνας που δεν είχαμε την τύχη
να γευτούμε ένα αποχαιρετιστήριο μοιρολόι γεμάτο δάκρυα και οργή
Ναι είμαι εκείνο το γράμμα που άπλωσε το παιδικό μου χέρι - ίσα που έφτανε -
στο γραμματοκιβώτιο και το έριξα με θυμό και παράπονο και θύμωσε ο αέρας
και σφράγισε την επιθυμία μου και την ευχή για να τα καταφέρει να φτάσει
σε ένα από τούτα τα τυχαία χέρια που κοκκίνισαν από το δικό μου αίμα
και κατάφεραν μετά να έχουν ύπνο ελαφρύ χωρίς πυρετούς και ουρλιαχτά
Αλίμονο στον κόσμο αυτό οι Ερινύες δεν έχουν καμία υπόσταση, καμία δύναμη
τζάμπα τα μαθήματα που διδάσκετε όλοι περί δικαιοσύνης και λοιπών αξιών
Στο στέλνω όχι για να με πενθήσεις ούτε για να κατεβάσεις το κεφάλι κάτω
δεν είσαι άξιος να κοιτάζεις το χώμα που πατάς, ούτε για να πενθήσεις είσαι
Δε μας πρέπει το θέατρο εμάς ούτε τα λόγια τα καταθλιπτικά των μεγαφώνων
σε εκείνες τις δήθεν γιορτές που θυμόσαστε εκείνους που πόνεσαν φριχτά
Μα ναι, στο στέλνω γιατί θυμήθηκα τον ποιητή που γνώρισα μια μέρα
εδώ πάνω στον Παράδεισο, το έλεγε και το ξαναέλεγε σαν μας έβλεπε
και κράταγε το κλαμένο του πρόσωπο και σφούγγιζε τα δάκρυά του
Να που με πένθησε και εμένα κάποιος, είπα σαν τον γνώρισα
Κι εκείνος τότε με ένα παράπονο μου είπε για ένα κορίτσι σαν κι εμένα
Και έτρεμαν οι λέξεις του και έτρεμε το σώμα και έτρεμα κι εγώ μαζί
Ναι αυτό το γράμμα είμαι, ένα γράμμα με ένα ποίημα αθώο και ένοχο
Που μαρτυρά τη δική σου ενοχή που έγδαρε τη δική μου αθωότητα
Ετούτο το γράμμα είμαι που στάζει αίμα από μια αγιάτρευτη πληγή
Που δε με άφησες να πω το σ’ αγαπώ, που δε με άφησες να χορτάσω
τα θαύματα που σκόρπισε ο θεός στη γη μαζί με εμένα την ίδια
Άκου λοιπόν τα λόγια από έναν ποιητή και προσπάθησε να φανείς
αντάξιος ετούτων των στίχων και να χαρίσεις το δάκρυ σου
και μια προσευχή σαν υπόσχεση πως θα πάψεις να θρέφεις το Τέρας
που ζει μέσα σου και τρώει τα σωθικά της καρδιάς σου στέλνοντάς σε
βίαια σε μια θλιβερή ανυπαρξία.
Γιατί κόσμος χωρίς εμάς δεν είναι κόσμος υπαρκτός…
Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας
Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες
Ω, μην τρομάζετε καθόλου πού ‘μαι αθώρητη
Κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να ιδει
Εδώ και δέκα χρόνια, εδώ καθόμουνα
Στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
Κ’ είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα
Μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
Μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
Όλη-Όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα
Την πήρε ο άνεμος κι’ αυτή σ’ ένα ουρανό συγνεφιασμένο.
Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
Κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
Τι το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
Δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
Φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
Έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
Και να μπορούν να τρώνε καραμέλες
Ναζίμ Χικμέτ – «Το μικρό κορίτσι»
_
γράφει η Μάχη Τζουγανάκη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Μάχη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν μπορώ να πω τίποτα …… με καθήλωσες για άλλη μια φορά!!!!!!!!!
χάνουμε τα παιδιά μας…το μέλλον μας…τα δάκρυα βγαίνουν με λυγμούς στη θέα ενός σκοτωμένου παιδιού…Δεν τη χωρά ο νους μου αυτή την απώλεια..Παιδιά που σκοτώνονται, που πεινάνε, που ζουν με το φόβο, που κακοποιούνται, που βιάζονται,που μαραίνονται πριν καν ανθίσουν…Μέρες τώρα έχουνε κλειδώσει τα λόγια μου. Μόνο αυτό το γράμμα μπόρεσα και έγραψα ένα βράδυ…και λυπάμαι πολύ που και αυτό θα ξεχαστεί..
Σε τι κόσμο ζούμε αν δεν προστατεύουμε τούτα τα πλάσματα….Άννα μου λες;
Χριστίνα Σουλελέ
“Ναι έτσι είναι. Και το ξέρεις. Μα κάνεις πως δε γνωρίζεις, πως δε βλέπεις.
Κι όσο δεν περνά έξω από το παράθυρό σου, όσο δεν παίζει στον κήπο σου
Όσο δεν απειλεί τις τριανταφυλλιές σου και την ησυχία σου δεν υπάρχει
Όχι διαλαλείς, δεν υπάρχει κανένα Τέρας. Μόνο ένα μαύρο σύννεφο λες.”
Μεγάλη αλήθεια τα λόγια σου Μάχη μου, με τη δυνατή γραφή σου.
Όσο διάβαζα το κείμενό σου μου ήρθαν στο νου μου τα λόγια του Μπρεχτ.
«…Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος”
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…»
Χριστίνα Σουλελέ
“Ναι έτσι είναι. Και το ξέρεις. Μα κάνεις πως δε γνωρίζεις, πως δε βλέπεις.
Κι όσο δεν περνά έξω από το παράθυρό σου, όσο δεν παίζει στον κήπο σου
Όσο δεν απειλεί τις τριανταφυλλιές σου και την ησυχία σου δεν υπάρχει”
Μεγάλη αλήθεια μέσα από τη δυνατή γραφή σου Μάχη μου. Όσο διάβαζα το κείμενό σου , μου έρχονταν στο νου τα λόγια του Μπρεχτ:
«…Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…»
..ταιριαστά τα λόγια του Μπρεχτ Χριστίνα. Θλιβερή η αδιαφορία του κόσμου…Δεν μπορώ να διανοηθώ την απάθεια αυτή ιδίως όταν εμπλέκονται παιδικές ψυχές…
Στην παιδική κακοποίηση είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Υπάρχουν γραμμές στήριξης αν δούμε κάτι, δε σώζουμε κανένα παιδί αν απλά το ψιθυρίσουμε και γυρίσουμε το βλέμμα, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν…Υπάρχουμε κυρίως ΕΜΕΙΣ που θα πρέπει επιτέλους να σηκωθούμε από τον καναπέ που έχουμε κάνει βαθούλωμα…
πόσα πρέπει να δούνε τα μάτια μας για να αντιδράσουμε…και να απλώσουμε το χέρι μας…;
Κάποτε έκλαψα με λυγμούς. Πόσο θέλησα να μου ξανασυμβεί!!
[…]Ζύμωνε το χώμα
με το δάκρυ-δάκρυ
ζύμωνε τη λάσπη
φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί
να πετάει τη νύχτα
και να κελαϊδεί
για το παιδί.
Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο —
τίποτ’ άλλο.
Γέλα, κλάψε, πες
ό,τι θες.
Το παιδί: ζωή.
Τίποτ’ άλλο! […]
Γιάννης Ρίτσος
[Αναφυλλητό. XXXVIII , Συλλογή “Υδρία”]
Μάχη με έκανες και έκλαψα!
Ανατρίχιασα με τον τρόπο γραφή σου!!!
Δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα
απ’ το να χαθεί μια παιδική ψυχή…
Το ίδιο τραγικό είναι κι όταν
κακοποιείται σωματικά,
αλλά κυρίως ψυχικά.
Το ζήτημα είναι τι κάνει ο καθένας απ’ την
πλευρά του γι’ αυτό;;;
Ένα μικρό λίθο αν ρίξει ο καθένας μας
με όση ορμή διαθέτει,
τότε ίσως να μπορούμε να λεγόμαστε
Άνθρωποι!!!
Όπως έλεγε κι αγαπημένος Παύλος Σιδηρόπουλος:
Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα…
“Κοιτάζεις στον ουρανό και λες πως είναι μια μπόρα που θα περάσει
Και κλαίω από ψηλά που σε ακούω και εσύ γελάς με τη βροχή.
Και συνεχίζεις τη ζωή. Ποια ζωή; Εκείνη που εσύ ονομάζεις ζωή”
Συγκλονιστικό, Μάχη μου, σε όλα του – σκέψεις, συναισθήματα, έκφραση!
Τα ολόθερμα συγχαρητήρια μου, εκλεκτή μου φίλη!
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια
…όταν μιλάω για τα παιδιά…σκέψεις συναισθήματα έκφραση συντονίζονται…Το έγραφα κλαίγοντας. Και τώρα που το διαβάζω παλι βουρκώνω. Γιατι οι εικόνες που μου έρχονται στο νου μπορούν ακόμα και να με κάνουν να μείνω ξάγρυπνη τα βράδια ή να ξυπνήσω από εφιάλτες. Μπορεί το μάτι να αντέχει να βλέπει πολλά άσχημα στον κόσμο αυτό…αλλά η ψυχή δε μπορεί να δεχτεί την εικόνα ενός παιδικού θανάτου… Και πλέον με την τεχνολογία μπορούμε ανα πάσα στιγμή να δούμε έτσι στα ξαφνικά στην οθόνη μας μια τέτοια φωτογραφία ή έιδηση…που να μουδιάσει την καρδιά..
άρρωστος ο κόσμος που θανατώνει παιδιά…άρρωστος…
Ελένη μου, αγαπημένο κομμάτι…
Μόνο αν υπερασπιστούμε το παιδί υπάρχει Ελπίδα. Χωρίς τα παιδιά…ο κόσμος απλά θα γερνάει..
Σπαρακτική είστε Μάχη …
Ο Μπέργκμαν κάποτε είχε πει
πως η ευαισθησία, συντρίβει
την πραγματικότητα …
Αδερφός σας …
“η ευαισθησία για να είναι χρήσιμη …θα πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη…”
Ο Λόγος είναι δύναμη σίγουρα, μα δεν αρκεί…και με βρίσκω ιδιαιτέρως λίγη και μικρή στα γεγονότα που γράφει αυτή η εποχή…
καλό βράδυ…
Πολύ όμορφο αγαπητή μου Μάχη!!! Με άγγιξε πολύ το κείμενό σου!! Συγχαρητήρια!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Ιφιγένεια… να σαι καλά.. είναι ελπιδοφόρο πολύ να βρίσκεις συνταξιδιωτες σε τέτοια άρθρα…
Έτσι ακριβώς Μάχη μου!!!!!! Συνταξιδιώτες! Γιατί περί ταξιδιού πρόκειται! Ενός όμορφου ταξιδιού!!
“Κι ας στέλνει ψυχές σαν κι εμάς εδώ κάτω να ξεπλένουμε τη δική σου ντροπή
Να λογοδοτούμε για σένα να πονάμε για σένα να μοιρολογούμε για σένα” .
Εξαιρετικά ποιητικός και με πολύ οδύνη ο λόγος σου Μάχη. «Το αληθινό και το δίκαιο, έχουν απ’ τη φύση μεγαλύτερη δύναμη απ’ το ψέμα και το άδικο» , πίστευε ο Αριστοτέλης και αυτό έρχεσαι να μας υπογραμμίσεις με την κατάθεση της ψυχής σου. Γράφε Μάχη, μιλάς με τον τρόπο σου στην ψυχή τ’ ουρανού, μέχρι να ξυπνήσει ο πέτρινος θεός και να τελειώσουν τα άδικα και τα ψέματα του κόσμου, Αύριο … στο δικαιότερο φως, στο αιώνιο παρόν της Ανατολής.
Σε ευχαριστώ Ζωή μου….στο Αύριο λοιπόν. …
Για την Α., για τη Β…. που μπαίνει καθυστερημένα το πρωί στην τάξη, τρομαγμένη, με μώλωπες…σε κοιτάζει στα μάτια βουρκωμένη, καταλαβαίνεις, καταλαβαίνει πως καταλαβαίνεις…αλλάζεις τη ροή του μαθήματος…διακριτικά -όσο μπορείς- για να την προστατέψεις και να απαλύνεις τον πόνο και το φόβο ως να χτυπήσει το κουδούνι…και τότε είναι η ώρα που οφείλεις να τα βάλεις με το θεριό…συσπειρώνεις τους συναδέλφους σου…είναι ιερό χρέος απέναντι στο παιδί…το θεριό επιτίθεται προς όλες τις κατευθύνσεις…φοβάσαι για το παιδί, η τιμωρία που άφησε τους δασκάλους να καταλάβουν…οι αρχές παίρνουν το λόγο…το θεριό κάνει τα πάντα βία κι άλλη βία….φόβος κι άλλος φόβος..κι αυτές οι τριανταφυλλιές ας μην είναι στον κήπο μας…μοσχοβολούν για μας ,είναι δικές μας…και η ανίερη ιστορία συνεχίζεται…και η πάλη…θα συντριβεί το θεριό πριν αποτελειώσει το έργο του…Μάχη μαζί σου για τις πολλές Α., Β…
Ανατριχιαστικό …