Οκτώ τ’ Αυγούστου ήτανε, το δυο χιλιάδες πέντε,

όταν θαρρώ πως έφτασα κι εγώ στο παρά πέντε.

Μπήκα λοιπόν για ψάρεμα στην όμορφή μας Κρήτη,

μα οι μοίρα μου ΄χε έκπληξη με την κακή μου τύχη.

Όλα ήταν υπέροχα, αν και το βοριαδάκι

ήθελε κάτι να μου πει στο ένα μου τ’  αυτάκι.

Προχώραγα προχώραγα και το ντορμπά μου φίσκα

διόλου δεν επρόσεξα το πόσο αυτός εφύσα.

Κύματα ήταν αρκετά, μα ‘γώ ‘μουν το αντράκι

και ξαφνικά η θάλασσα με γύρισε καπάκι.

Έχασα τον προορισμό κι αντί να βγω επάνω,

για τον βυθό εβάδιζα «Θεέ μου, θα πεθάνω».

Ταινία τότε φάνηκε στα μάτια μου η ζωή μου

και έδωσ’ ασυναίσθητα σε όλους την ευχή μου.

«Αυτό ήταν, τέλειωσε», είπα κι επροσευχήθην

κι αισθάνθηκά την τήν καρδιά να φεύγει απ’ τα στήθη.

Το ένα κύμα δυνατό με πέταξε στα βράχια

και μου ΄σκισε το πέδιλο, το ‘καμε δυο κομμάτια.

Το ένστικτό μου μ’ έκανε μια ώθηση να δώσω

να βγω στην επιφάνεια μήπως και τη γλυτώσω.

Δεύτερο κύμα δυνατό με ράπισε στην πλάτη

για μιας ήπια πολύ νερό κι η αίσθησις εχάθει.

Δεν ξέρω τι εγίνηκε και βρέθηκα στην άμμο

και με δυο καλό απλωτές το χρόνο μου δε χάνω.

Όταν εβγήκα στην στεριά είδα την Παναγιά,

την εκκλησιά που τάχτηκα τη μέρα την Αγία.

Έκτοτε, πάντα βρίσκομαι στη χάρη της πηγαίνω

κι ένα κεράκι, θα το δεις, βρίσκεται αναμμένο.

Δεν πάω μ’  αυτοκίνητο, μα ούτε με πουλάρι

περπατηχτή ετάχτηκα στην Αγιά της χάρη.

«Ευχαριστώ σε Παναγιά που δε μ’ εγκαταλείπεις

κι από τις παρακλήσεις μου εσύ ποτέ δε λείπεις».

Τη θάλασσα την αγαπώ κάλλια κι απ’ τη ζωή μου

κι αν είναι έτσι να χαθώ θα χαίρετ’ η Ψυχή μου.

(σημείωσή της δημιουργού: Στις 26 Ιουλίου 2015, για μια ακόμη χρονιά αξιώθηκα να εκπληρώσω το τάμα μου στη χάρη Της. Πριν χρόνια, στις 8 Αυγούστου το 2005, λίγο έλειψε να γίνω ένα με το γαλάζιο της θάλασσας και το γαλάζιο τ’ ουρανού καθώς έκανα ψαροντούφεκο, το πιο όμορφο άθλημα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Κάθε χρόνο που ανεβάζω αυτή τη δημοσίευση, ο νους μου γυρίζει στην περιπέτεια που έζησα στην Αψάνισσα. Στη Χρυσοσκαλίτισσα, στο ΝΔ άκρο των Χανίων της Κρήτης, το τάμα μου είναι ελάχιστος φόρος τιμής στην Παναγία μας)

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη