Ο Γιώργος στεκόταν στην άκρη. Κόσμος πολύς, ποιος θα τον έβλεπε; Ποιος θα τον γνώριζε; Ποιος θα τον πρόσεχε; Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Χρόνια τώρα. Ούτε που θυμάται πόσα…

Ναι, ναι, ήταν η πρώτη φορά που την είδε στη σκηνή. Παιδούλα ακόμα, δεν μπορούσε κανείς να πει, μια και ποτέ δεν έβρισκαν την ηλικία της. Πάντοτε τους ξεγελούσε. Μόλις είχε τελειώσει τη σχολή. Άπειρη, μα με τρομερή θέληση. Άλλωστε, το έχει πει τόσες φορές στις συνεντεύξεις της.

«Στη σχολή είχα σπουδαίους δασκάλους, φτασμένους ηθοποιούς, που κουβαλούσαν στις πλάτες τους μοναδικές ερμηνείες. Σ’ έναν απ’ αυτούς οφείλω και την πρώτη μου παράσταση, όπως έχω πει πολλές φορές. Ποτέ, όμως, δεν έπαψα να διδάσκομαι. Σε όσες παραστάσεις έχω λάβει μέρος, πάντα υπήρχαν εκείνοι που μου γνώριζαν καινούρια πράματα, άλλες προσεγγίσεις, άλλο σκεπτικό, άλλους κώδικες…».

Και πάντα κατέληγε: «… Ακόμα και σήμερα κι από νεότερούς μου συναδέλφους, έχω κάτι να πάρω. Μου αρέσει να μαθαίνω. Ποτέ δεν έπαψα – κι όσο θα με δέχεται στο σανίδι – και δε θα πάψω να διδάσκομαι. Όπως έλεγε και ο Σόλων “γηράσκω αεί διδασκόμενος”…».

Αυτή ήταν, αυτή είναι η Άννα, η Αννούλα του, όπως την έλεγε κρυφά. Που μόνο υποκοριστικό δεν της ταίριαζε.

Από την πρώτη φορά που την είδε στη σκηνή, του έκανε εντύπωση το πρόσωπό της. Όχι, δεν ήταν η όμορφη, η καλλονή. Δεν ήταν και άσχημη, αλλά είχε κάτι χαρακτηριστικά… Το βλέμμα της, το στόμα, το μέτωπο, οι κινήσεις της, το σταράτο χρώμα της και τα καστανά μακριά και λαμπερά μαλλιά της. Σαν να της ανήκε το σανίδι, χωρίς να κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες.

Πώς πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια από κείνη την παράσταση. Χειμώνας, στο Μπρόντγουεϊ της Πατησίων. Μια σπονδυλωτή κωμωδία, κάτι σαν επιθεώρηση. Τη θυμάται, γιατί περίμενε να τη δει από κοντά, να της σφίξει το χέρι και να τη συγχαρεί. Δεν είχε τολμήσει να πάει στα καμαρίνια. Και να την, να κατεβαίνει τα σκαλιά και να λάμπει ολόκληρη. Γύρω της βρίσκονταν 4-5 άτομα, άντρες και γυναίκες· φίλοι της, προφανώς. Στο ένας της χέρι κρατούσε την κάπα της και στο άλλο μια μεγάλη ανθοδέσμη. Μιλούσε και γελούσε, μ’ ένα τρανταχτό γέλιο, σαν αυτό που είχε ακούσει πριν λίγο στη σκηνή. Κι εκείνη η φωνή της· βραχνή και καθάρια συνάμα. Πώς γίνεται; Ποιος ξέρει…

Ο Γιώργος στεκόταν στο τελευταίο σκαλί με την Εβελίνα. Φίλη του και για κάποιο διάστημα υπήρξαν και ζευγάρι. Επικράτησε, όμως, η φιλία. Σπάνιο, αλλά μπορετό.

-Θέλω να της μιλήσω, είχε πει στην Εβελίνα, σαν τελείωσε η παράσταση. Ήταν πολύ καλή. Πάρα πολύ καλή!

-Κάν΄ το. Δε σ’ εμποδίζει κανείς. Τώρα που θα κατέβει.

Κι όμως, πάλι δε βρήκε το θάρρος. Είχε μείνει εκεί, ακίνητος, μαγεμένος, χωρίς να μπορεί ν’ αρθρώσει κουβέντα, λέξη…

Να, να, σαν να τον κοίταξε… Όχι… Απλά πέρασε το βλέμμα της από πάνω του. Δεν τον είδε. Δε στάθηκε η ματιά της ούτε μισό δευτερόλεπτο.

Αυτή την ίδια παράσταση ο Γιώργος την είδε πέντε φορές. Αν δε φοβόταν μη γίνει γραφικός, θα συνέχιζε να πηγαίνει. Και από τότε, όπου κι αν έπαιζε, δεν την έχανε για κανένα λόγο. Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσε την ανοδική της πορεία βήμα το βήμα και καμάρωνε…

Και τώρα, για πολλοστή φορά, μετά την εκπληκτική της ερμηνεία ως Έντα Γκάμπλερ, ο Γιώργος είναι πάλι εδώ, κοντά της, χωρίς να τον προσέχει κανείς. Ο κόσμος πολύς. Είναι η πρεμιέρα. Δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, γνωστοί συνάδελφοί της και κάποιοι πολιτικοί. Μετά το τέλος της παράστασης, το φουαγέ του θεάτρου έχει μετατραπεί σε χώρο δεξίωσης, για να ευχαριστήσει όσους την τίμησαν με την παρουσία τους.

-Γιώργο; Τι κάνεις; ακούει πίσω του μια γνώριμη φωνή.

-Κώστα, εσύ;

Με τον Κώστα γνωρίζονταν από παιδιά. Για κάποιο διάστημα υπήρξαν συμμαθητές και φίλοι. Χάθηκαν, όμως, διότι ο Γιώργος έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία και όταν γύρισε, προσπάθησε να βρει τον φίλο του, αλλά στάθηκε αδύνατο. Κανείς από τους κοινούς γνωστούς δεν ήξερε να του πει.

-Πόσα χρόνια, αλήθεια, είπε ο Κώστας και τον αγκάλιασε.

-Πράγματι. Χαθήκαμε. Είσαι καλά;

-Μια χαρά!

-Σε βλέπω και το χαίρομαι.

-Μετά που έφυγες για την Αγγλία, έφυγα κι εγώ για την Αμερική.

-Και τώρα είσαι εδώ;

-Μα, φυσικά… Εγώ σκηνοθέτησα την παράσταση. Γι’ αυτό δεν ήρθες;

Ο Γιώργος τον κοιτάζει σαν χαμένος και χαμογελά αμήχανος. Δεν ξέρει τι να πει, πώς να τα μπαλώσει.

-Πράγματι, είδα το όνομά σου, αλλά σκέφτηκα πως θα είναι συνωνυμία. Πού να φανταστώ… Εσύ σπούδασες Αγγλική Φιλολογία.

-Πολύ σωστά. Εκείνα τα χρόνια, αν θυμάσαι, είχα μπει στη θεατρική ομάδα τού Πανεπιστημίου και εκεί κόλλησα, όπως λένε· μπήκε το μικρόβιο μέσα μου και θέριεψε.

-Ναι, σωστά. Θυμάμαι που είχα δει και τις παραστάσεις σου. Αλλά κι από το σχολείο, δεν έχανες ευκαιρία ν’ ανέβεις στο σανίδι.

– Τότε το μικρόβιο το έχω από τα μικράτα μου! Έτσι, λοιπόν, μια και είχα πρόσβαση στην Νέα Υόρκη – θυμάσαι, ζει η αδερφή τής μητέρας μου εκεί – αφού τελείωσα, είχα χάσει και μία εξεταστική, με το πτυχίο στο χέρι, βρέθηκα στην Αμερική. Εκεί σπούδασα κι ασχολήθηκα με τη σκηνοθεσία. Δούλεψα στις αρχές ως βοηθός σκηνοθέτη κι ύστερα, ξεκινώντας από μικρές παραστάσεις off-Broadway, που λένε, καθιερώθηκα ως σκηνοθέτης και μου αρέσει πολύ. Κι έτσι, βρίσκομαι πότε εδώ και πότε εκεί.

-Χαίρομαι, πραγματικά χαίρομαι!

-Άννα, έλα να σου γνωρίσω έναν παλιό και καλό μου φίλο και συμμαθητή και τράβηξε απλά την πρωταγωνίστρια της καρδιάς τού Γιώργου και όχι μόνο, από το μπράτσο, που περνούσε από δίπλα τους.

-Εσείς; Χαίρομαι… και άπλωσε το χέρι της εγκάρδια. Ξέρετε πως είστε το γούρι μου;

-Ορίστε; Εγώ; μπόρεσε μόνο να ψελλίσει ο Γιώργος, ενώ ο Κώστας τους κοιτούσε με περιέργεια.

-Θυμάσαι, Κώστα, που σου έλεγα για έναν κύριο που έρχεται σε κάθε μου παράσταση, κάθεται στη δεύτερη σειρά στον διάδρομο και δεν έχει έρθει ποτέ στο καμαρίνι;

-Μη μου πεις… Ο Γιώργος είναι ο παράξενος θαυμαστής σου;

-Επιτέλους, έμαθα και το όνομά σας! Μη φύγετε. Μην ξεχνάς, Κώστα, πως έχουμε κανονίσει να πάμε για φαγητό οι δυο μας. Δεν πειράζει που  θα είμαστε τρεις. Πειράζει; Άλλωστε, έχουμε τόσα πολλά να πούμε…

_

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια