Εσύ κυματοθραύστη των ονειράτων μου, εσύ εξορκιστή του έρωτά μου, στ’ απέραντο, αρίφνητο κι απύθμενο που ποτίζει αυτόν τον κόσμο, εσύ ΄σαι ο αφρός του πόθου κι όλων των ορμεμφύτων των χυδαίων και κτηνωδών… Η αγάπη σου με τρέφει με μία αηδία εκπορνευμένη! - Όταν με...

Ανατριχιάζεις πάνω μου και άξαφνα η δύναμή σου χάνεται σ' ένα πρωτόγνωρο αίσθημα κτήσης. - Λαχταρώ την άστατη ανάσα σου, τον άρρυθμο παλμό του στέρνου σου την ύστατη στιγμή του πόθου. - Σ' εξουσιάζω στους τύπους: με διψασμένα χείλη αναζητώ κρυφές στάλες στο κορμί σου....

Δυο σταγόνες μέλι  κόλλησαν στις άκρες των χειλιών, καθώς το αίμα,  στις ροζιασμένες σακούλες, φούσκωνε και ξεφούσκωνε, σαν τη δερμάτινη ζώνη  που βαστά το στομάχι, μην τυχόν και παραπέσει  στις άκρες των ποδιών.   Για να μην πεινάσει  ο χρόνος, όση ώρα...

1. Στο μικρό δωμάτιο, μέτρησε τέσσερις  άσπρους τοίχους. Ψηλά ο ουρανός. «Ήρθε η Άνοιξη», σκέφτηκε. Τους έβαψε γαλάζιους  και πνίγηκε στη θάλασσα. 2. Στο σκονισμένο κομοδίνο  είχε ξεχάσει τα σκουλαρίκια της. Με χάλκινες ζωγραφιές.                Σε κλουβί, μικρά...

Η ζωή μας Νεφέλωμα κινούμενο το παίρνει ο αέρας, πότε δω, πότε εκεί μια βγαίνει μπροστά μια κρύβει το φως μια θλιμμένο τρέχει μ’ αγωνία μια ξανθό ζεσταίνει την καρδιά   Οι αλήτες κι οι ονειροπόλοι ξαπλώνουν καταγής και χαζεύουν σιωπηλοί χάνονται στην κίνηση Την...

Τα φύλλα της νοσταλγίας απόψε, ξετυλίγονται αργά ενώ η λύπη δειλά, μέσα στα μάτια σου φωλιάζει. Είναι το δάκρυ, από τη θλιμμένη σου ομορφιά που σαν ένα πέπλο ομίχλης, τη σιωπή σκεπάζει.   Είναι το γκρίζο, από την δική σου μοναξιά αβάσταχτο ουρλιαχτό μιας ψυχής,...

Τις ωραίες κοιμωμένες δεν πρέπει να ξεχνάμε Αυτές που δεν ξύπνησαν ποτέ και οι μάνες τις αναζητάνε Αυτές που πρίγκιπες περίμεναν σιωπηλά Και το φιλί έγινε πικρό δηλητήριο που ήπιαν σιγά σιγά Στο παραμύθι που ονομάσαμε ζωή Αυτοί καλά και μείς καλύτερα δεν έχει Οι ήρωες...

Τα πρωινά μουντά, υγρά τ’ απόβραδα κι η μοναξιά μου να με πνίγει στα σοκάκια. Στα κρασοπότηρα η ελπίδα ν’ αναδεύεται,  σε καπηλειά και σε ταβέρνες τα βραδάκια.   Στης Πάνω Πόλης τα στενά και τα χαλάσματα,  σ’ ανηφοριές, που το κορμί μου σεργιανούσα,  προς το...

Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.

Να ’χα μόνο μια στιγμή μια περήφανη στιγμή να σου δώριζα για πάντα μια λιακάδα κάθε μέρα να ξυπνάς να κοιτάς ό,τι αγαπάς να φωτίζει μες στου κόσμου τα γινάτια   Να’ ταν μόνο μια φορά να σου χάριζα φτερά όπου θέλει η καρδιά σου να πετάξει να ζυγώνεις τη χαρά όπου...

Της Αρτέμιδος εσύ γλυκιά νύμφη,  Που στα δάση με την κυρά σου τριγυρνάς  Και γίνεσαι πόθος της καρδιάς  Όλων όσων πηγαίνουνε στην γάργαρη πηγή.   Κρυμμένη από ανθρώπου όψη  Να δροσίζεις τον άσπρο σου λαιμό  Με το κρύο και καθάριο νερό Και να λούζεις την όμορφη...

Θέλω να ζήσω σε ένα ψέμα Σε αυτό που μόνο εγώ θα υπάρχω δίχως ανθρώπους  Δίχως πόνο ή χαρά Μόνο ψέμα  Όλα να είναι Θεός και εγώ ακόμη  Όλα να είναι σαν αλήθεια παγερή και όμορφη Μόνο εγώ στο ψέμα  Με ένα τσιγάρο και μια ανάμνηση Γιατί δεν ήρθε ποτέ αυτή η μέρα; Γιατί...