Κάτι νύχτες Που τρίζουνε τα μάνταλα στις πόρτες Που σέρνονται στα μάρμαρα πνιγμένες προσευχές Κάτι νύχτες  Που τρέμουν τα παράθυρα θανάτου πυρετό Ξεχύνονται αντίλαλοι απ’ τα υπόγεια Κάτι νύχτες χτυπήσανε τις πόρτες μα δεν ήτανε κανείς.   Κάτι νύχτες έσβηναν τα...

Τρίτη και δεκατρείς εχθές, δεν βγήκα από το σπίτι, στο κολυμβητήριο να πάω, απέφυγα. Κοιμήθηκα ώρες πολλές, ώρες πολλές κοιμάμαι, έχοντας ύπνο καλόν. Ξυπνώντας εχθές το πρωί στις ένδεκα (στις δώδεκα κοιμήθηκα ξανά), ολοκλήρωσα κάτι, που, από προχθές, Δευτέρα, του μήνα...

Πάντα το έλεγε η μάνα μου: “Μάλλιασε η γλώσσα μου, μην βάζεις τα άσπρα με τα χρωματιστά, θα χαλάσουν τα ρούχα”. Μα εγώ μια ζωή, ανοικοκύρευτη.  “Ξερω τι σου λέω,  θα προσέχω”. Πήρα όλη την μπουγάδα, Και τα’μπλεξα. Τα ‘μπλεξα όλα.  Και τώρα βρίσκομαι εδώ, Να κλαίω πάνω...

Δεν έχει ουδεμία αξία να γράψω ή να μιλήσω για όσα έχω περάσει.   Δεν έχω ανάγκη από βλέμματα λύπησης ή λόγια θαυμασμού.   Διατηρώ την ανθρωπιά, αλλά και την επιμονή μου. Αυτό μόνο αξίζει να εκμυστηρευτώ.   _ γράφει ο Νικόλαος...

Δεν έχω όμορφα λόγια απόψε, να σου γράψω δεν έχω ωραία λόγια απόψε, να σου πω. Πάλι για πόλεμο, ακούω στις ειδήσεις η μελαγχολία, κατακλύζει τις αισθήσεις. Κλείνω τα μάτια από την θλίψη να κρυφτώ.   Πώς να γλυκάνεις, τόσα δακρυσμένα μάτια; Πώς να μείνεις...

Κόρη με ξέπλεκους βοστρύχους  Να κάθεται κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους  Το χαμόγελο του ήλιου να μην της χαμογελάει Το άγγιγμα του αέρα να μην την ακουμπάει  Μονάχα το έρεβος να την αγκαλιάζει  Και να χτυπιέται από το βαρύ αγιάζι  Αλλοτινά έτρεχε στα πράσινα...

Να 'σαι, παιδί μου, χορευτής και πιάσε τη Ζωή μαζί της να χορέψεις ως ο αποσπερίτης θέλγει την πούλια ολονυχτίς. Το σκοτάδι μην το φοβηθείς. Στόχεψε μ’ ακρίβεια το κορμί της και μην σ’ αγχώνουν οι χοροί της. Το νέο βήμα πιάνε ευθύς και πάνω του χόρευε τις στροφές σου....

Δεν κατάλαβα πώς έγινε. Απροσδιόριστα η μοίρα τα έπλεξε. Δεν ήθελες να μάθεις για το παρελθόν, γιατί θες να μάθεις την πορεία μας στο μέλλον; Αν τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει μέχρι τώρα, Τι προσδοκάς; Αφού στο μέλλον θα είσαι αλλού. Γιατί το παρόν να γίνει...

Σύγχρονη πόλη Αέρας, γη, νερό, αρχέγονα στοιχεία δομικά ζωής σε τούτο τον πλανήτη Κι ύστερα η φωτιά που δώρο από τον Προμηθέα  δόθηκε από λύπηση στον άνθρωπο για τα δεινά του.   Ανάσα την ανάσα, φυτά και ζωντανά της γης κερδίζουν τη ζωή Φουσκώνουνε τα σπλάχνα...

Απόψε ο ήλιος δεν θα βγει, καθηλώθηκε στις μαύρες παρυφές σου, των χαραμάδων σου το αμυδρό επιστατεί, στην ιδιαιτερότητά σου να εντρυφήσει, στων ματιών σου τον φόβο τον πλαστό, στων χειλιών σου την αχάριστη ανεξικακία, στης κίνησής σου τον ενδοιασμό, στην σεμνότητά...

Ήρθε λοιπόν η ώρα να αρχίσω το ταξίδι το μυστηριακό, το συναρπαστικό, Δε ξέρω αν είμαι ακόμη έτοιμος όμως δεν έχω και άλλη επιλογή Με την βελόνα κολλημένη στο διαμάντι που αστράφτει λαμπερό, Ξεκινάει αυτό το έργο απελευθερωμένο από κάθε είδους λογική   Είναι μια...

Χρόνια στη γύρα. Εδώ το φως, εκεί το φως, σκόρπιες ηλιαχτίδες. Κυνηγητό στους δρόμους και κρυφτούλι στις γωνιές. Μυστήρια βλέμματα πίσω απ' τις κουρτίνες. Κι ο θάνατος χρονίζει.   Τα μεσημέρια κολυμπάμε σκεφτικοί στο συρφετό. Καθένας κρύβει πανικό στα λογικά του, κάθε...