Έπιασες και στολίστηκες κι έβαλες τα καλά σου
κι επίσκεψη μας έκανες, μοίρα, με τα παιδιά σου.
Κράταγες και τα δώρα σου π’ άφηκες στο σαλόνι
εκεί π’ αράχνες ‘φαίνανε ιστό μέσα στη σκόνη.
Πέντε παιδιά κουβάλησες στο πιο καλό μας δώμα
εκεί που γέλιο παιδικό δεν άκουσα ακόμα.
Το ‘να παιδί σου, μοίρα μου, Ευθύνη το βαφτίσαν
μα οι άνθρωποι στο δώμα μου το κατεχερίσαν.
Άνθρωπος δεν ανέλαβε για πράμα την ευθύνη
για αυτά που ζει ο τόπος μου τον πόνο την οδύνη.
Τ’ άλλο παιδί σου φώναζαν με τ’ όνομα Γαλήνη,
μα κι αυτό το εσιχτίρισαν τετράποδα τα κτήνη.
Κι εκεί που ήταν ήσυχα τα πράματα στο δώμα
τρόμος και δέος πλάκωσε σαν το βαρύ το χώμα.
Το τρίτο το κλωνάρι σου Πρόοδο το φωνάζαν
μα με φωνές και ουρλιαχτά κάποιοι το ετρομάζαν.
Κι η πρόοδος εγύρισε πενήντα χρόνους πίσω
το δώμα μου το πιο καλό πώς θα το ξαναχτίσω;
Το τέταρτο φυντάνι σου Φιλότιμο το είπα(ν)
μα με μια σφαίρα του ‘καμαν στην κεφαλή μιαν τρύπα.
Χάθηκε το φιλότιμο δεν βλέπω “φως” κανένα
για σένα που ‘σουν χώρα μου της λευτεριάς η γέννα.
Το πέμπτο το παιδάκι σου Υπομονή το λένε,
μα εκείνη πάει χάθηκε κι όλα τα μάτια κλαίνε.
Μοίρα, που γνώρισες πολλούς σαν το δικό μου τόπο
δείξε μου πια της λησμονιάς να βρω εγώ τον τρόπο.
Να λησμονήσω που ‘δωσα ό,τ’ είχα μέσ’ στο δώμα
μα “αυτοί” δεν ησυχάζουνε αν δεν με δουν στο χώμα.
Να κάνεις, μοίρα, γέννες δυο και να τις αναθρέψεις
και δώρο μεσ στο δώμα μου ταχιά να μου τις πέμψεις.
Η πρώτη γέννα Δίκαιο να φέρει στην πατρίδα
να έχουνε τα νιάτα μας έστω κάποια ελπίδα.
Η δεύτερη κι η πιο καλή να είναι η Ελευθερία
αυτή που στην πατρίδα μου θ’ αλλάξει την πορεία…

* Καταχερίζω=δέρνω
*Σιχτιρίζω=διώχνω
* Πράμα=τίποτε

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη