Δημοσιεύσεις
Ωχ λελέκα μ’! Πώς της ήρθε; Της ξέφυγε. Και να ξερε τι πα να πει! Της γιαγιάς της επικάλεσμα, φερμένο από τη Θράκη, περίχωρα Κωνσταντιπουπόλεως περικαλώ, και ο πατέρας το έλεγε, μερικώς. Ωχ λελέκα μ’, όπως λένε αχ Παναγιά μου και μιας και εκείνη δεν πιστεύει,...
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) Το 2018 ήταν μια λογοτεχνικά εξόχως δημιουργική χρονιά για τον δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net. Πάρα πολλοί πεζογράφοι και ποιητές δημοσίευσαν τις δημιουργίες τους στην ιστοσελίδα κι άφησαν τις λέξεις και τα λόγια τους να ταξιδέψουν στο...
Για να δείτε ολόκληρο το ημερολόγιο ή να το κατεβάσετε δωρεάν, κλικ εδώ!
Το προσωνύμιο ετούτο κόλλησαν από τα μικράτα του οι συνομήλικοί του στον Στάθη τον Λαλάτσο. Και όντως, ο «λαγός», έβαζε τα πόδια του στον ώμο και διένυε μεγάλες αποστάσεις σε χρόνο ρεκόρ. Έτσι, σε κάθε αγώνα ποδοσφαίρου ως βολίδα κινιόταν μεταξύ των δύο...
Ήταν ψηλός και αδύνατος. Αυτό που λέμε ξερακιανός και στο χωριό μου λελέκι. Φορούσε χειμώνα καλοκαίρι μαύρα μποτάκια, δεμένα τόσο σφιχτά που θαρρώ έγιναν ένα με τα πόδια του. Δεν ξέρω αν τα βράδια τα έβγαζε. Και τα γένια του σκατζόχοιρου, πάντα ορθωμένα. Είχε μια...
Τον πρώτο καιρό, πες το από ασυνηθισιά, τη μύριζε πρωί και βράδυ. Τώρα ξέρει πως έχει εμποτιστεί τη μυρωδιά του κορμιού του. Την απλυσιά του. Έναν χρόνο κλείσανε ψες αχώριστοι σύντροφοι. Είτε την κουβαλά στην πλάτη του είτε κάθεται πάνω της είτε ξαπλώνει. Είναι ο...
Ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net και οι εκδόσεις τοβιβλίο έχουν τη χαρά να παρουσιάσουν το «καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2018». Πιστοί, όπως κάθε χρόνο, ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net και οι εκδόσεις τοβιβλίο δημιουργούν μια εξαιρετική συλλογική έκδοση συμμετέχοντας στην...
Μια πικραμένη χωλή φωταγωγία, από σκιές που δείχνουν το τέλος του πανηγυριού, απλώθηκε στον χώρο. Το μικρό ξωκκλήσι θα βυθιζόταν και πάλι, μετά τη σημερινή μέρα, στη σιωπή. Θα ανάμενε έναν ολάκερο χρόνο για να ξαναζωντανέψει, να ντυθεί με όλον του τον φωτισμό και με...
«Η νύχτα με τα ματοτσίνορά της αποψιλώνει τα δάκρυα των άστρων Χαμουρεύεται με το αναπάντεχο της γης Με τα καπούλια του ανθρώπινου μόχθου Μαζεύει τα πήλινα πόδια της Πιο φωτεινή η κόμη της απ’ της σελήνης Που χλιμιντρίζει στο χλωμό πρόσωπό σου Η νύχτα, τα μάτια σου…»...
στον Πέτρο τον πατέρα και στον δωδεκάχρονο Α… Δεν ξέρω πως ξεράθηκε τούτο το δεντρί, είπε ο πατέρας, δυνατό φυτό, όπως και τ’ άλλα ήταν, τι να το πείραξε, η κοπριά να το καψε, η βροχή να νερόφαγε τις ρίζες… είναι κι εκείνα τα διαολεμένα τα ποντίκια… κι εκείνη η νέα...
Μονόπαντα προχωρεί η σκέψη, γερμένο καράβι που το έδεσαν οι αγέρηδες. Κατά καιρό, προσπαθεί να ορθωθεί περήφανα. Πολλές σκέψεις από κάποιον που δεν θέλεις να σκέφτεσαι… Βλέμματα λαγνείας έστειλε και μείναν στην κοκκινομάλλα, εκείνη ένα σιχασιάς του ανταπέδωσε, γι’...
Ο ήλιος έφυγε. Πήρε μαζί του και τα τελευταία χρώματα. Ηλιοβασίλεμα μήτρα αυγουστιάτικης πανσέληνου. Πληρότητα έρωτα. Βουτηγμένος στη θάλασσα, τη χάιδεψε με τα στερνά ουράνια χρώματα πριν όλα τ’ αποσύρει. Ανακούρκουδα κάθεται, γυμνός μέσα στο χρόνο που τον γέρασε...
